door Linda Claessens
•
23 aug., 2021
Ik woel, ik draai, ik keer me nog eens om. In piekeren ben ik goed! Het stemmetje in mijn hoofd zwijgt niet. Je kan het, Linda, fluistert het zachtjes in mijn oor. Kan ik het echt? Twijfel en nog maar eens de andere kant van het bed proberen! Sinds ik de jaarcursus 'schrijf je levensverhaal' voltooide, blijven mijn schriftjes onaangeroerd in mijn kast liggen. Soms neem ik eentje vast, blader er eens door en lees enkele neergekrabbelde teksten opnieuw. Hier en daar ontdek ik een pareltje maar evengoed een blad vol onzin. Toch tovert het een lach op mijn gezicht, kriebelt het in mijn buik en neem ik me voor terug wat vaker te schrijven, gewoon voor mezelf en het plezier van het schrijven. Alleen, het komt er niet van, het leven haalt mijn goeie wil in en de schriftjes verdwijnen weer in de schuif. Maar deze natte, druilerige zomer leidt tot heel veel tijd om na te denken. In het verleden had ik al zoveel plannen, ideeën en dromen om iets op te starten. In mijn hoofd begon ik een foodtruck, een koffieshop, een bed and breakfast, een kattenhotel zelfs. Niets van dat alles. Het bleef bij wilde plannen en zoete dromen. De volgende ochtend schenk ik de koffiekopjes van mijn tafelgenoten nog eens extra vol, haal diep adem en vertel hen aarzelend mijn idee. Ik vertel hen dat ik voor anderen wil schrijven. Dat ik het zo zonde vind om niets te doen met het talent dat ik heb en de kennis die ik tijdens de cursussen autobiografisch schrijven opdeed. Maar vooral om niets te doen met de zin voor het schrijven en de voldoening die het me geeft. Alles gaat zo snel voorbij, we haasten ons door het leven. Zoveel verhalen gaan verloren. Als we iets willen zeggen tegen iemand razen onze vingers over de virtuele toetsen van onze smartphone, we drukken op 'verzenden' zonder de boodschap nog eens na te lezen. Zo jammer toch? Wat is het dan heerlijk om een pen te nemen, een papier, de letters langzaam op te schrijven, woorden te vormen en zinnen te schrijven. Het is letterlijk stilstaan en bewustworden, zeg ik hen. Ze kijken me aan en knikken. 'Jij kan dat, mama!, Ga ervoor.' Zo rijpt het idee verder, ik praat erover met vrienden, denk na over het hoe en wat precies. Een website? Een schrijfclub? Schrijven voor anderen? Het begin is gemaakt, de website is geboren. Nu jij nog. Liefs, en hopelijk tot snel, Linda